दैनिक १२ देखि १३ घन्टाको हिडाइका कारण मलाइ अतिनै थकान महसुस भयो । यो भन्दा
अघि हिडनलाइ मेरो आत हारिसकेको थियो । वढि थकाइका कारण होला खाना सधै झै रुच्न
छोड्यो । खाना नै खान नसकेपछि हिड्न लाइ धेरै गाहो भो । हिड्दा पनि मेरा खुट्टाहरु
काम्थे । अझ चिसोको कारण अनुहार सुन्नीएको थियो । पानी अभावका कारण मैले मुख
नधुएको पनि २ दिन भइसकेको थियो । हात र खुट्टा फोहोर भइसकेका थिए । दिउसो भरी
पानीमा हिड्यो अनी त्यही चिसो लुगामा वेलुका सुत्यो । सव जना हामी फोहोरी भइसकेका
थियौ । गोठमा वसेका गोठालाहरुको लुगामा लेघ्रा लेघ्रा मयल देखेको थिए । सेतो
खुट्टा र हातहरुमा पनि मयलका टाटा वसेको देख्दा उलुक उलुक भएको थियो मलाइ । तर आफनो
पनि पानि अभावका कारण त्यही गोठालाको हालत भएकाले वल्ल महसुस गरे जाडो त्यस माथी
पनि नभएका कारण उनीहरु फोहोरी भएर वसेका रहेछन भनेर ।
थुम्कीको सुताइ गजव भो । मजाले
निन्द्रा पर्यो । तिर्थायात्रीहरुको आवाजले हामीसवैको निन्द्रा खुल्यो । राम्रो
उज्यालो भएको थिएन । सारा हाम्रो सामान त्यही छोडेर हामी सभापोखरी तर्फ लाग्यौ ।
थुम्की देखि केही माथि डाडामा पुग्दा हावा यसरी चल्यो की उडाउला झै गरी । ओडेको
प्लाष्ट्रिक सम्हाल्नुकी झोला सम्हाल्नु भयो । वल्ल वल्ल त्यो उकालो काटियो ।
उकालो काटेपछि जलजला डाडामा पुगिन्छ । यो समुन्द्र सतह देखि ४ हजार ४ सय ७० मिटर
उचाइमा छ । यहा पुग्दा लेक लाग्ने धेरै सम्भावना हुन्छ । कति तिर्थयात्रीहरु
थुम्की नपुग्दै लेक लागेका कारण विरामी भएर सभापोखरी पुग्न नपाउदै फर्कन्छन । थुम्कीको
भकारी छिरुवावाट पश्चिम लाग्नु पर्नेमा हामी पुर्व तर्फ लागेछौ । बाटो भुलेकाले भिर पाखा हुदै
सुनलङगुर पुग्यौ । यो पुरानो वाटो हो । यो वाटो अप्ठ्यारो भएकाले सात जना तिर्थयात्रीहरु
लडेर ज्यान गुमाएको सभापोखरी धार्मिक पर्यटन बिकास उपभोत्ता समितिका अध्यक्ष मन
बहादुर थक्लुङले जानकारी दिए । मनवहादुरका अनुसार थुम्कीवाट राते ओडार तिर वाटो गरिएको
रहेछ । सुनलङगुरवाट हामी सेलेले ओरालो लाग्यो । मसीनो गिटी नै गिटी भएकाले जुत्ता
चिप्लीएर थचक्क कयौ पटक म थेचारिए । यात्रा थुलुङ भैरव अनी हाम्रो सहयोगी भाइ गरी
चार जना अगाडी थियौ । बाकी सात जना पछाडि थिए । म हिडन नसकेको कारण मेरो क्यामराको
झोला पनि ती सहयोगी भाइले वोकीदिएका थिए । तस्वीर खिच्ने हिम्मत ममा थिएन । अझ
सुनपाती र भैरङ पातिको गन्ध वेला वेला हावाले ल्याएर नाकमा बारम्बार ठोक्काइ दिएका कारण टाउको दुखेर हैरान भएको थियो । वल्ल
वल्ल सेलेले ओरालो काटियो । हामी सभापोखरी छेउछाउ पुगेका थियौ । त्यहा भने प्रसस्त
पानी थियो । पानी खादै हाम्रो यात्रा अगाडि वढ्यो । खाली पेट भएकाले होला खुट्टा
उचालिन छोडिसकेको थियो मेरो । यात्रा दाइलाइ म जादिन मेरो क्यामरा लगेर पोखरीको
फोटो खिचेर ल्याइ दिनु भनी मैले अनुरोध गरे तर दाइ मानेनन्। हुन पनि हो बाह्र हात
नाघेर आएपछि वित्तामा हार्ने भनेर म विस्तारै हिडे । हाम्रो झोलामा चाउचाउ र चिउरा
थियो । ढुङगामा वसेर खायौ । आराम गर्यौ । त्यहा भेडिगोठ पनि थियौ । टाढाबाट सेतो र
कालो रंगका भेडाहरु हरियो नागिमा चरिरहेको दृष्यले मनै लोभ्यायो । तर के गर्ने
फोटो खिच्ने साहस म मा सकि सकेको थियो ।
 |
| सभापोखरी |
करिव हामी १२ वजे तिर सभापोखरि
पुग्यौ । मौसम खुलेको थियो । मैले विभिन्न ठाउवाट २५ वटा जति पोखरीको तस्विर खिच्न
नपाउदै कुहिरोले डाम्मै ढयाक्यौ । अनी फेरी मुसलधारै पानी पर्न थाल्यौ । क्यामरा
लुकाएर फर्कन सिवाय कुनै उपाय नै भएन । हामिले फोटो खिचिसक्दा अरुले पुजा आजा गरि
सकेका थिए । पुजारी ब्रिटिस गुरुङका अनुसार दैत्यहरुको विनास रोक्न र दैत्यहरुसग
विजय प्राप्त गर्न पोखरीमा देवताहरुले सभा गरेको थियो । सभा गरिने स्थान भएकाले
यस्लाइ सभापोखरी भनिएको हो । पोखरीको विचमा हरियो थुम्का छ त्यसलाइ व्यास भनिन्छ ।
त्यो व्यासमा कम्पनी पैसा फाल्दा पुगेमा चिताएको पुग्ने विश्वास रहेको अर्का
पुजारी बाबुराम अधिकारीले जानकारी दिए । विश्व संरक्षण संघ आइयुसीएनका
अनुसार यो पोखरी ३८ सय मिटर उचाइमा छ । यो अल्पाइन क्षेत्रमा पर्छ । लाली गुराँसको
अनुसन्धान गर्न सात चोटी सभापोखरी पुगेका वनस्पती विज्ञ कमल मादेनका अनुसार
पोखरीको लम्बाइ २ सय मिटर चौडाइ १ सय मिटर छ । पुजारी अधिकारीका अनुसार सभापोखरीको
वरीपरी अग्यो पहाड छ । ती पहाडलाइ जेठो माइलो र कान्छो लङगुर भनी उनीहरुले नामाकरण
गरेका छन ।
सभापोखरीवाट फर्कदा करिव ३ वजी
सकेको थियो । हिडन सक्नेहरु अगाडी पुगेर खाना पकाउने सर्तमा सरासर हिडे । हिड्न
नसक्ने यात्रा थुलुङ राम मामा महेश मामा दिपा माइजु म र हाम्रा सहयोगी २ भाइहरु
विस्तारै विस्तारै फोटो खिच्दै थुम्की तर्फ फर्कदै थियौ । करिव आधा वाटो नपुग्दै
साझ पर्यौ । राते ओडारमा तिर्थयात्रीहरु वास वसीसकेका थिए । रातभरी हिड्दा हिड्दा
कहिले पनि हामी थुम्की पुगेनौ । सुनसान रात छ । कता कता खोला सुसाएको आवाज वाहेक
कानमा केहीको आवाज पनि ठोकिएन । जति हिड्यो उती वाटो वढेको महसुस भयो । हामी हिडदा
हिड्दा निरास भइसकेका थियौ । कहिल्यै त्यो वाटो पार भएन । अव आइपुगिन्छ की भन्यो
आइपुग्दैन । रातको १० बजीसकेको थियो । जे भए हुन्छ भन्दै हामी हिडिरह्यौ । हिड्दा
हिडदा थाकेको शरिर । भोक लाग्न सम्म लागेको थियो । हामीसग भएको खानेकुरा सवै
सकिएको थियो । वल्लवल्ल डाडा पुग्यौ । डाडामा पुग्दा कपीको एक पानामा वाटो यता
भनेर लेखिएको कागज ढुङगाले थिचिएको थियो । त्यसपछि
0 प्रतिक्रिया:
Post a Comment