घाम निक्कै चर्कदै थियो । नयाँ उत्साहका साथ म अनी सविता राइ, पुर्णीमा तिगेला, सुनीता केसी, महेश राइ सवजना राइडर्स एण्ड एमटिभि जोनमा पुग्यौ । किरण राइ र सन्तोस थेगिम
भाइहरु हाम्रो लागि साइकल तयार गदै थिए । बराहक्षेत्रको त्यो ग्राभेलबाटो सम्झदा त
कता कता साइकल कुदाउन सकिदैन की भन्ने पिर मनको एक कुनामा थियो । तर साइक्लीङमा
जाने उत्साहले त्यो पिरलाइ भुलेका थियौ सवजनाले । हामी करिव नौ वजे विहान धरानवाट
वराहक्षेत्र लाग्यौ । राइडर्स एण्ड एमटीभी जोन क्लवका अध्यक्ष हेम लिम्बू सवैभन्दा
अगाडी लागे । अनी सवैभन्दा पछि भाइ सन्तोस थेमिम । साथी सुनिता केसी भने छोरा
स्पर्सका साथमा स्कुटरमा हुइकिइन ।
बाटोमा अध्यक्ष हेम लिम्बू र सन्तोस भाइले साइकल चलाउदा ध्यान
दिनु पर्ने कुराहरु वताउदै हामीलाइ साथ दिएका थिए । म साइकल कुदाउनमा त्यति पोक्त
व्यात्ती होइन । सवैजना आत्मविश्वासका साथ अघि अघि लागे । सबैभन्दा पछि म थिए ।
मेरो पछी भाइ सन्तोस थिए । बिस्तारै हाम्रो यात्रा अगाडि वढ्यो । ग्राभेल बाटोमा
साइकल कुदाउदा एकदमै थर्थराउदो रहेछ । साइकलको प्याडल पछाडी फर्कीएर कयौ पटक मेरो
खुट्टाको नलि हिर्काउथ्यो । हुरुक्क हुने गरी दुख्यो तर पनि विस्तारै कुदाउदै गए ।
अध्यक्ष अर्थात मेरो मामा हेम लिम्बू अलि चाडो कुदाउन हौस्याउदै थिए । सुस्ताउदै
सुस्ताउदै हाम्रो यात्रा वढिरहयो । सन्तोस भाइ भन्दै थिए । सीता दिदीको कुदाइ ढिलो
पनि होइन चाडो पनि होइन ठिक्कको छ ।
साथी सुनीताले हाम्रो तस्वीरहरु क्यामरामा कैद गदै थिइन । पटनाली
जंगल, वयरवन हुदै चतरा पुग्यौ । चतरा पुगेपछि उकालो वाटो
आयो । साइकलको प्याडल घुमाउन निक्कै कसरत गर्नु पर्यो । उकालो वाटोमा
कुदाउन एकदमै गाह्रो भो । साइकलवाट ओर्लीएर डोर्याउदै घरी घरी कुदाउदै हाम्रो
यात्रा अगाडि वढ्यो । घाम छिप्पीएकाले गर्मी वढिरहेको थियो । हामी सवजना थाकीसकेका
थियौ । सप्तकोशीले पनि हामी जिस्क्याएको भान हुन लाग्यो । जाबो यतिको उकालोमा नी
स्या स्या हुने भनेर । तर पनि हाम्रो यात्रालाइ रोकेनौ । उकाली ओराली अनी सम्म वाटो
हुदै हामी बराहक्षेत्र पुग्यौ । गलेर लखतरान भएका
थियौ । गर्मीले शरिर गलेको थियो । चिसो कोक खाएर एकछिन आराम गर्यौ ।
खाना खाएपछि हामी फर्कने तरखरमा लाग्यौ । सुनीता हतार भएकाले हामी
भन्दा अगाडी घर फर्किइन । सविता साइकल गाडिमा चढेर जाउ भन्न थालिन । महेश जीले नी
गाडिमा जौ भन्न थाल्नुभयो । तर साइकलमै फर्कनु पर्छ भन्ने मेरो धारणा थियो । घरी
घरी साइकल डोर्याउदै हाम्रो यात्रा वढीरह्यो । ती रमाइला पलहरुलाइ क्यमरामा कैद
गरियो । टन्टलापुर घामलाइ वादलले छपक्कै छोप्यो । पानि छिट्याउन थाल्यो । मोवाइल
क्यामरालाइ प्लाष्टीकमा पोको पारियो ।
साइकल चलाउदा निक्कै शाक्ती चाहिदो रहेछ । कुदाउने बानी नभएकाले
साइकलको सीटले सारै दुखाउदो रहेछ । महेश जीलाइ निक्कै गाह्रो भयो । मलाइ वेला वेला
सीता जी तपाइको साइकल दिनुहोस भनी मागिरहन्थे । घर घर मेरो सीट कभर माग्थे । मैले
कुदाइको माउन्टेन बाइकमा मामा हेम लिम्बूले वेग्लै सीट थपी दिएका थिए । त्यसले
निक्कै सजिलो वनाएको थीयो । महेश जी वस्न पनि छोडनु भएको थियो । हामीले नी खुव
जिस्क्यायौ । उहाँले पनि ठट्ट गदै हामीलाइ जिस्याउनु भयो । हाम्रो पनि हालत महेश जी को जस्तै भयो । एक हिसावले सारै थकित
थियौ तर समुहमा हिड्दा त्यो प्रकृतीको सुन्दरताले सारा थकान भुल्न सहयोग गरिरहेको
थियो । शहरको कोलाहलबाट टाढा जादा हुने आनन्द नै वेग्लै हुदोरहेछ । साइकल नचालाएको
व्यात्तीलाइ साइकल कुदाउदा निक्कै गाह्रो हुदोरहेछ । साइकल कुदाउदा लगाइने
हाफपेन्ट पाउदो रहेछ । हामी पहिलोचोटी
गएकाले हामीसग कुनै अनुभव नै थिएन । साइकल कुदाउदा लगाउने फर्मवाला हाफपेन्ट लगाउन
जरुरी रहेछ भन्ने महसुस भयो ।
धरानका जुझारु युवाहरुले धरानलाइ साइकलसीटी बनाउन लागि परेका छन ।
उनीहरुको यो प्रयासलाइ इटा थप्ने काम हामी पनि गरौन भन्ने सोच लिएर बराहक्षेत्र गएका
थियौ । हाम्रो योजनालाइ सजिलो वनाइ दिएर सहयोग गर्ने दाइ देवेन्द्र थेगिमलाइ धेरै धेरै धन्यवात छ ।
अनी अध्यक्ष अर्थात मेरो मामा हेम लिम्बू र
गाइड सन्तोस भाइलाइ पनि यरीक यरीक नोगेन छ । अझ साहसीक साइकल यात्रा गर्ने चाहाना
छ ।
Barah Kshetra trail is one of the shortest tails.Its basically good for beginner riders.A great ride not to miss when you are in Dharan.
ReplyDelete